IPMA-NL Nieuwsbrief Mei 2021

In 2019 had ik het genoegen om als voorzitter van IPMA Nederland aanwezig te zijn bij de jaarvergadering van IPMA Internationaal, de zogenoemde CoD (Council of Delegates) meeting. Deze bijeenkomst is te vergelijken met onze lokale algemene ledenvergadering. Om het internationale karakter van IPMA te onderstrepen vindt deze samenkomst elk jaar in een ander land plaats. In 2019 waren we te gast in de Mexicaanse stad Mérida.

Ik ben de eerste om te erkennen dat ik eigenlijk niet de meest geschikte persoon ben voor dit soort bijeenkomsten. Vaak duren ze me te lang, gaan ze over dingen die ik al eerder heb gehoord of gelezen en ligt de nadruk vooral op het samenzijn en het opbouwen en onderhouden van het netwerk en de onderlinge relaties. Desondanks was het voor mij wel degelijk een zeer leerzame ervaring. Enerzijds, omdat je in zo’n setting letterlijk meer beeld krijgt van de diversiteit en wijdverbreidheid van de vereniging. Anderzijds, omdat je met je neus op de feiten wordt gedrukt omtrent de wereldwijde verschillen in volwassenheid van ons vakgebied.

Tijdens het congres zat ik aan een tafel met alle voorzitters van de IPMA-verenigingen in Zuid-Amerika en dat was leerrijk. Waar wij het in Nederland vaak hebben over het mislukken van projecten, het al dan niet meenemen van agile in onze aanpak en het verbeteren van de competence baseline voor de certificering, lopen de meeste van mijn Zuid-Amerikaanse collega’s aan tegen veel basaler uitdagingen. Zo wordt een projectleider in veel van deze landen gezien als een maffioos: iemand die zich niet alleen laat betalen door de opdrachtgever, maar ook door partijen die een bijdrage willen leveren aan het project. Daarnaast is het basisniveau in deze landen vaak anders dan wij gewend zijn. Er blijkt behoefte te zijn aan een eenvoudiger instapniveau voor certificeren, om het ook voor deze landen mogelijk te maken om mensen te belonen voor hun inspanning en om anders naar hun functioneren, samenwerking en resultaten te kijken.

Ik denk dat we vanuit ons vakgebied pas echt het verschil gaan maken als we aandacht besteden aan die gebieden in de wereld waar het projectmatig werken nog in de kinderschoenen staat. Dáár bevindt zich de zwakste schakel van ons vak. Zoals ik al van Goldrath leerde:

“Zet alles in op het verbeteren van de zwakste schakel in plaats van je energie te steken in het verbeteren van zaken die niet de zwakste schakel zijn”.

Voor mij is dat waar globalisering en internationalisering op gericht zouden moeten zijn.

Marcel Vilain, voorzitter IPMA-NL